Ons verhaal naar amputatie

Hoe het begon

Zaterdagavond 17 juli was de dag waarop het begon. Tijdens een klein rondje lopen werd ik afgeleid door een leuke pup en Nora wilde even kijken bij hem. We stonden te wachten en het pupje begon te blaffen. Nora raakte wat van slag, wist niet zo goed wat ze ermee aanmoest en sprong onverwachts tegen de mevrouw op.

Ze landde verkeerd op haar pootje en gilde het uit van de pijn.

Ik wist direct dat het foute boel was en ik troostte mij met de gedachte dat het een bijensteek was, of een doorntje in haar voet.

We konden gelijk terecht bij onze dierenarts en hij voelde direct dat het om een fikse breuk ging, welke niet eenvoudig te herstellen was en we werden doorverwezen naar de kliniek AniCura in Rijswijk.

Diezelfde avonden werden in de kliniek foto’s gemaakt en constateerde ze een spiraalbreuk in haar scheenbeen, ze werd op dat moment onder een roesje gespalkt en ingegipst.

De daadwerkelijke operatie zal pas maandag plaatsvinden, maar met deze tijdelijk oplossing kon ze zich in ieder geval voortbewegen met een gipspootje. 

De volgende ochtend mocht ik haar ophalen en ze werd gedragen door de chirurg en in de auto gelegd.

De dag verliep moeizaam thuis, ze wist zich geen houding te geven en durfde zich niet te bewegen met haar gipspootje.

Met een doek gespannen onder haar heupjes kon ze wat stapjes zetten, maar het liefst stond ze stil.

Het gaan zitten was pijnlijk dus plassen kon ze niet, laat staan poepen…

Op dat moment is mijn man op de vaart en dan is een pup van 22 kilo een behoorlijke opgave. Ze MOEST geplast hebben voordat ze geopereerd zou worden de volgende dag.
Bij enige twijfel liep ik weer met haar in mijn armen naar buiten, zonder resultaat...

Laat in de avond is het uiteindelijk toch gelukt door haar blaas flink te masseren 🙏🏼. Ze moest het uiteindelijk toch zelf doen.

Operatie aan haar spiraalbreuk

Maandag 19 juli konden we al terecht voor haar operatie en kon ik haar de ochtend al brengen.

We hadden de keuze tussen 3 opties voor haar behandeling:

- Optie 1 de huidige spalk laten zitten, hopen dat de breuk zich goed herstelt en geen extra kosten. (Nope next… dit is echt geen optie! Ze kan nu al niet lopen en alles doet zeer)

- Optie 2 was een blijvend plaatje zetten op de breuk, minimale kans op complicaties, snel herstel en het minst pijnlijke (helaas niet de minst pijnlijke optie voor de portemonnee en oeps… we waren ook nog eens niet verzekerd! 🥺💸).

- Optie 3 zat er tussenin, pennen aan de buitenzijde en zal ook operatief verwijderd moeten worden.

We zijn voor het plaatje gegaan, Nora heeft genoeg pijn gehad en we willen gaan voor een snel herstel ❤️‍🩹.

Einde middag werd ik gebeld, de operatie was geslaagd!
Ze kwam als Bambi op glad ijs aangewandeld met mijn zoontje Nick aan haar zijde. Hij mocht haar achter ophalen samen met een chirurg. Mijn zoontje is nog maar 8 jaar en enorm gehecht aan Nora, op dat moment brak hij ook emotioneel. Het was geen fraai gezicht hoe ze liep met haar pootje helemaal kaal geschoren.

De operatiewonden zaten aan de binnenzijde van haar poot dus niet zomaar te zien, maar ik schrok enorm van haar gezwollen voet.

‘Die dikke voet is niet goed hoor!! Dat ziet er niet goed uit! Daar zit niet eens de breuk!’ riep ik gelijk.

Ik hoefde mij geen zorgen te maken, dat kan door de val zijn gekomen of gewoon wondvocht van de operatie. Na 4 dagen moest ik toch op controle en dan zou er indien nodig naar gekeken worden. Ik was gerustgesteld...

De opvolgende dagen ging het wonderbaarlijk goed! Ze liep al een beetje op haar voetje en de 2 operatiewondjes waren minimaal en snel hersteld. Het was echt een lopend kunstwerkje 🥰.

Start van de complicaties 

Haar voetje bleef nog erg dik, maar ze liep er wel op… totdat er de avond voor haar controle vocht  uit haar voetje lekte.

Er liep vocht langs haar nageltjes en het leek erop dat het ook via de bovenkant eruit kwam, of was ze loops geworden intussen of wellicht is er wat kwijl op haar voetje gevallen?

Het is nu vrijdag 23 juli en eenmaal aangekomen bij de kliniek was ik geshockeerd toen ik de achterklep van mijn auto opendeed… ze had geknaagd aan haar buitenste teen. Ze had inclusief nagel en kussentje aangevreten.
Het bloedde wat, maar niet in overvloed (wat je achteraf wel moet verwachten).

Jammer genoeg had ik een vervangend chirurg (het is altijd prettiger om 1 vast persoon als aanspreekpunt te hebben) en hij heeft haar pootje schoongemaakt en voor de zekerheid een ervaren chirurg ernaar laten kijken… oedeem is het… het wondvocht blijft opgehoopt, het wordt niet afgevoerd en komt via deze weg naar buiten.

Ik hoefde mij geen zorgen te maken en hij gaf antibiotica mee plus een extra controle na 4 dagen.

Het weekend verliep niet geheel zorgeloos.

Mijn man nog steeds op de vaart en kan niet zomaar naar huis.

Haar voetje begon te ‘stempelen’ op de vloer en je begint het wondvocht te ruiken.

De kosten lopen hoog op en je twijfelt steeds meer om weer te bellen, het is tenslotte ook weekend 💰 en ik hoef nog maar 1 nachtje door te komen met haar. Ze heeft ook geen koorts en geen veranderlijke pijn… ik besloot maandag ochtend gelijk de kliniek te bellen, want het moest echt verschoond worden!

Maandagochtend 26 juli, ik kon gelukkig snel terecht bij een andere locatie van de kliniek en wel wéér een andere chirurg.

De stank van het pootje was ondraaglijk en ik was bang wat er onder het verband gaande was.

Mijn vermoedens klopte, helaas…

De huid bovenop haar pootje was pussig en aan het loslaten, haar teentjes voelde koud aan.

Een korte conclusie van de chirurg was dat een bloedvat niet meer goed functioneert en verstopt is, meer kon hij niet vertellen.

Ik zag aan hem, dat hij hier geen raad mee wist en verwees mij door naar de chirurg die Nora had geopereerd, hij zou hier meer over kunnen vertellen.
Na 3 dagen kon ik daar terecht… 3 dagen??

Teneergeslagen stap ik in de auto terug naar huis en toen sloeg ik om naar wanhoop.

Ik postte een bericht op Facebook in de Labrador Club en vroeg naar ervaring van andere leden en vervolgens belde ik mijn eigen dierenarts welke mij door had verwezen naar deze kliniek.

Ik deed mijn verhaal en het werd stil aan de andere kant van de telefoon… dit is geen goed teken… de dierenarts wilde graag de volgende ochtend zijn visie erop loslaten. Ook via Facebook kreeg ik zorgelijke berichten dat dit geen ‘normale’ complicatie is.

Dinsdag 27 juli.

Een second opinion bij onze eigen dierenarts.

Hij bevestigde dat er iets mis is met de bloedtoevoer naar haar voetje. De kans is zeer klein dat dit door de operatie is gekomen en vermoed dat de ongelukkige breuk hier de boosdoener van is.

Het kan zijn dat haar teentjes worden afgestoten, maar het goede nieuws is dat haar grote kussen onder de voet wel warm is.

Hij stelde voor om haar elke dag te verschonen en de wonden te verzorgen met levertraan. Ons vertrouwen in de kliniek betreft de wondverzorging was weg en voelde ons prettiger bij onze dierenarts, dus ik heb de afspraak in Rijswijk afgebeld. De botbreuk controle zou daar nog wel plaatsvinden. 

Intussen was mijn man ook weer terug van de vaart ☺️. En ik grapte nog, je weet precies wanneer je moet terugkomen 😉 het gaat nu al elke dag een beetje beter! In het ergste geval mist ze haar tenen, maar daar kan ze prima mee lopen!

Na een aantal dagen zagen we lichte verbeteringen aan de wonden op het voetje. De wonden werden schoner en het ‘dode huid’ was losgelaten. Er kwam zelfs weer bindweefsel in de plaats en de wond begon te bloeden! Goed teken dachten wij allemaal… enige zorg was haar binnenste teen, aan de wond zag je dat dit teentje werd afgestoten.

Ach een hond met 1 teentje minder?? Dat ziet niemand en dan komen we er waanzinnig goed vanaf!! 🍀 Wat een geluk!

Toen werd ik gebeld door de chirurg welke Nora had geopereerd. Na het lezen van haar dossier was hij erg geschrokken en wilde graag alles weten en overal van op de hoogte van blijven. 

Ik had hem de foto’s toegestuurd die ik de afgelopen dagen had gemaakt en hij bevestigde dat het de goede kant op gaat! Ga zo voort!

Wel vroeg hij of hij bij de botbreuk controle ook even een kijkje mocht nemen. Hij kon misschien helpen en wellicht meer ontdekken.

Diagnose

Maandag 2 augustus, de controle van de ‘botbreuk’ bij de chirurg.

Hij knipte het verbandje los van haar voetje en ik zag het gelijk…. Foute boel!!

Wat een verschil met de dag ervoor 🥺. Je zag en rook(!) direct dat het afstervingstraject van al haar teentjes gaande was. De teen waar we ons zorgde om maakte was ligt ‘afgezakt’ en je zag een deel van haar teenbotjes.

Ook hij was stil… keek ook teneergeslagen … en hij bleef stil…

‘Ik heb slecht nieuws voor jullie’ , dat blijft in je hoofd afspelen als je eraan terug denkt. ‘Haar teentjes zijn keihard en zijn aan het mummificeren, maar ook haar grote voetzooltje is aan het afsterven. Ik zal kort zijn, het is amputatie of een prothese’.

Wat???

Amputeren of prothese?

Dan moet je een keuze maken tussen 2 slechte dingen, waar je totaal een verstand van hebt.

Wat zijn de gevolgen?? En met name voor Nora? Wat wordt haar levenskwaliteit in beide gevallen? Wat voor pijn staat haar nog te wachten??

Ze heeft nu echt pijn. Ze is al zo sterk geweest de afgelopen 2,5 week… je ziet dat ze doodop is nu. Er moet snel gekozen worden, want we willen haar niet nog een aantal dagen laten lijden.

We zitten in de auto en ik zeg tegen mijn man dat ík een prothese niet ziet zitten. Geen geklooi meer aan onze pup, het is klaar nu!

Ze willen met een prothese het dode weefsel weghalen en zoveel mogelijk goede weefsel behouden voor een betere functie van het voetje.
Wat als dat mis gaat? Dan zal ze meer ellende moeten ondergaan en alsnog een amputatie moeten doorstaan? Ze heeft inmiddels al bewezen dat ze gewoon kan trekken aan de riem op 3 poten 😌.

Mijn man is op dat moment een voorstander voor een prothese. Waarom een hele poot eraf halen als het alleen om een deel van het voetje gaat.

Techniek staat voor niets tegenwoordig en een hond hoort op 4 poten en niet op 3. We hebben de optie, dus waarom niet?

Discussie 

Voor het eerst zitten we niet op 1 lijn, maar dat is goed!! Zo staar je je niet allebei blind op 1 optie, maar waar moet je beginnen?
Dus we gaan de voor- en nadelen opzoeken en ons laten adviseren.

Na een second opinion bij de dierenarts en nogmaals een gesprek met de chirurg kwamen tot de volgende conclusie:

Amputatie

• Ze kan direct de volgende dag geopereerd worden
• 2 dagen flinke pijn en daarna is het klaar en opbouwen
• Ze kan gelijk lopen
• Levenskwaliteit is boven de 90%
• Ze heeft bewezen goed te kunnen functioneren op 3 poten
• Geen andere risico’s of operaties (zeg ik heel zachtjes met mijn vingers gekruist 🤞🏼)
• Hondjes met 3 pootjes kunnen ook zwemmen, spelen, alles wat een hond kan op 4 pootjes

Prothese

• Alles tot voorbij haar enkel wordt  weggehaald en alles wordt behouden wat gezond is.
• Wat als ze niet genoeg weghalen? En de wond niet goed geneest?
• Moet ze opnieuw geopereerd worden als ze volgroeid is en de prothese te klein is?
• Wat als het haar niet lukt om erop te lopen?
• Kan ze ermee zwemmen?
• Kan ze er wild mee doen? Want het blijft een pup die stomme acties heeft.
• Wat als ze eraan gaat knagen? Moet ze heel haar leven een kap op haar hoofd?
• Jaarlijkse controles
• Levenskwaliteit is boven de 70%
• Operatie kan pas een dag later dan amputatie
• 4 weken wondgenezing en op 3 poten blijven lopen.
• Hierna prothese aanmeten
• 4 weken op prothese leren lopen, wat frustratie met zich meebrengt. De huid moet het kunnen dragen en eelt opbouwen.
• Dat maakt een totaal van 2 maanden pijn…. Oké we zijn eruit!! Dan maar amputatie

We zijn eruit… amputatie is het beste voor Nora!

Wij kunnen ons voorstellen dat wanneer er een andere plotselinge situatie voordoet en je voor deze keuze staat, je wel voor prothese gaat!

Amputatie 

Woensdag 4 augustus. De dag van de operatie en er is geen weg meer terug.

Nora is moe… heeft pijn en je ziet dat ze het zat is.

Ze weet wat haar te wachten staat… we zien het aan haar… ze vraagt niet om eten (alsof ze weet dat ze niet mag)! Ze is heerlijk aan het spelen en ze is vrolijk.

In de kliniek aangekomen is ze nerveus en bang. Ze blijft blaffen en gromt wat tussendoor, ook dat blijf je horen in je gedachten. De angst, want ze weet wat er komen gaat als ze dat gangetje inloopt.

Gelukkig wordt ze snel meegenomen en ze beloven ons dat ze infuus krijgt met pijnstillers en kalmering.

En nu wachten op het verlossende telefoontje… mijn huis is inmiddels spik en span ☺️ alles lekker schoon als ze thuis komt. We hebben wat klusjes gedaan in huis wat was blijven liggen en toen eindelijk…. We kregen te horen dat de operatie is geslaagd en er geen complicaties waren opgetreden.

Ik wilde er graag bij zijn als ze wakker zou worden, maar dat mocht helaas niet. De kans dat ze in een trip zou raken of er een andere complicatie zou optreden konden ze mij niet aandoen.

Klik hier om het herstel te lezen in mijn volgende Blog ☺️

Oorzaak